Masz pytania? Skontaktuj się z Nami
Masz pytania? Skontaktuj się z Nami
Terapia pedagogiczna
Wykonujemy diagnozę gotowości szkolnej dla dzieci 5 i 6- letnich oraz diagnozę kompetencji szkolnych dla dzieci starszych oraz dla młodzieży.
oraz dla dzieci z niepełnosprawnością intelektualną oraz innymi niepełnosprawnościami, np. z:
Podstawą terapii pedagogicznej, jaką proponujemy w Centrum Wspomagania Rozwoju Dziecka, jest dogłębne zbadanie zjawiska nadmiernych trudności w uczeniu się, które z kolei są przyczyną trudności szkolnych dziecka. Naszym celem jest rozpoznanie problemu powstawania tychże trudności, postawienie trafnej diagnozy a następnie rzetelne opracowanie programu naprawczego i konsekwentne realizowanie go podczas zajęć terapeutycznych. Proponowane zagadnienia programu naprawczego mają na celu wspomaganie rozwoju dziecka i pokonywanie deficytów szkolnych lub też niwelowanie ich w maksymalnym stopniu. Konkretne ćwiczenia dostosujemy do indywidualnych możliwości dziecka, czyli stawiamy zadania i wymagania na miarę strefy jego najbliższego rozwoju.
Wszelkie działania, które prowadzimy w ramach terapii pedagogicznej, ukierunkowane na pomoc dziecku, będą zmierzały do usprawnienia zaburzonych funkcji i miały charakter korekcyjno- kompensacyjny. Jednocześnie silny nacisk kładziemy na wspomaganie funkcji dobrze rozwijających się, aby były one samoistnym wsparciem dla istniejących dysfunkcji.
Kierując się myślą Janusza Korczaka, chcemy dołożyć wszelkich starań, aby dziecko poczuło: „że jest dobre, że umie, że potrafi”. Wszystkie proponowane przez nas działania mają doprowadzić do poprawy funkcjonowania tegoż dziecka, zmian jego słabej sytuacji edukacyjnej na lepszą.
Terapia pedagogiczna nie polega na usilnym wpajaniu dziecku brakujących wiadomości i umiejętności. To specjalnie przygotowany program oddziaływań profilaktycznych i naprawczych. Polega na kształtowaniu dojrzałości do nabywania nowych umiejętności i poprawiania tychże w zakresie czytania, pisania i liczenia. Jednocześnie na eliminowaniu negatywnych czynników, utrudniających proces nauki. Zwracamy uwagę na usprawnianie zaburzonych funkcji psychicznych, biorących udział w procesie uczenia się. Dopiero w kolejnej fazie terapii przystępujemy do rekonstrukcji systemu wiadomości i umiejętności dziecka aż do wymaganego poziomu szkolnego.
W pracy terapeutycznej ze starszą młodzieżą łączymy wiedzę pedagogiczną z wiedzą i umiejętnościami psychologicznymi. Pracujemy z młodzieżą mającą problemy z uczeniem się, niedostosowaną społecznie, z zaburzeniami natury psychologicznej.
W pracy terapeutycznej wykorzystujemy elementy różnych metod. W terapii dzieci przedszkolnych i wczesnoszkolnych przede wszystkim elementy metody Marii Montessori, ale także inne, w zależności od możliwości i potrzeb każdego dziecka.
Cele i zadania Pedagogiki Montessori
Pedagogika M. Montessori daje dziecku szansę wszechstronnego rozwoju: fizycznego i duchowego oraz kulturowego i społecznego. Wspiera jego spontaniczną i twórczą aktywność.
Cele:
Pedagogika M. Montessori pomaga w rozwijaniu indywidualnych cech osobowości, w formowaniu prawidłowego charakteru, zdobywaniu wiedzy, umiejętności szkolnych i współdziałania.
Jest to realizowane poprzez pomoc dziecku w:
Główne zadania Pedagogiki Montessori:
System pedagogiczny M. Montessori, zwany też metodą Montessori opracowany został przez włoską lekarkę i pedagoga, w pierwszej połowie dwudziestego wieku. Był jednym z tych systemów, które zrodziły się w ramach ruchu zwanego w Europie nowym wychowaniem, pod wpływem krytyki herbertowskiej „szkoły tradycyjnej”. Doprowadził do powstania wielu nowych koncepcji i kierunków w teorii i metodyce kształcenia. Ich wspólnym założeniem było liczenie się w procesie wychowania i nauczania z właściwościami dziecka, jego potrzebami, zainteresowaniami i możliwościami. Indywidualizacja procesu kształcenia, opieranie się w tym procesie na aktywności wychowanków, rozwijanie nie tylko intelektu, ale i innych sfer osobowości, ściślejszy związek z życiem społecznym i lepsze przygotowanie do aktywnego w nim udziału.
Metoda Montessori, choć opracowana na początku XX wieku, jest ciągle aktualna. Zawiera alternatywne koncepcje edukacyjne, bazuje na założeniach szkół aktywnych.
Maria Montessori opracowała swój system na podstawie wielokierunkowych studiów teoretycznych, z zakresu medycyny, filozofii, psychologii oraz bogatej, wieloletniej praktyki pedagogicznej, jaką zdobyła, pracując z dziećmi w różnym wieku, o różnym poziomie rozwoju, w różnego rodzaju szkołach, a także prowadząc wykłady i kursy pedagogiczne dla nauczycieli z wielu krajów świata. Współcześnie najbardziej znaczącą organizacją na świecie, skupiającą pedagogów montessoriańskich, jest Association Montessori Internationale z siedzibą w Amsterdamie. W Polsce zaś w ostatnich latach zaczęły powstawać placówki montessoriańskie w Lublinie, Poznaniu, Łodzi, Krakowie, Warszawie, itd.
Według Montessori czynnikiem rozwoju i podstawą wychowania jest aktywność dziecka. Stanowi ona naturalną potrzebę, a zarazem oznakę i warunek jego rozwoju. Obserwacje wskazują, że dzieci są niestrudzone w swojej aktywności, nie tylko nie boją się wysiłku, ale stale go poszukują i z wytrwałością realizują podjęte działania. M. Montessori podkreślała, że
dziecko od chwili narodzin musi samodzielnie wykonać długą i ciężką „pracę rozwoju”. Nikt nie może rosnąć za dziecko, to ono samo buduje siebie i swoje człowieczeństwo. Wychowanie zaś to pomoc w osiąganiu autonomii i niezależności, to przede wszystkim wspieranie spontanicznej i wielostronnej aktywności.
„Pomóż mi zrobić to samodzielnie”